Woensdag 24 augustus 2016
Blijf op de hoogte en volg Kaylee
29 Augustus 2016 | Ghana, Nsoatre
11:05 Accara
Gister avond kwam uit het niets ineens de duizend lichtjes van Accra inzicht. Al lange tijd was er niks anders te zien dan een zwarte leegte vanuit het vliegtuigraam. Het leek op een eindeloze vlakte van witte en gele licht stippen. De shirtjes van Sanne met ons eigen naam er op hadden een leuk effect. De werknemers op het vliegveld probeerde onze namen uit te spreken en waren oprecht zonder zich al te veel op te dringen nieuwsgierig naar wat we komen doen. Zo begonnen korte gesprekken die met een lach steeds tot einde kwamen. Na dat we door de controle waren gekomen was het wachten op de koffers, nog een controle en toen konden we naar buiten toe lopen.
Waar Oliver de broer van Solo ons stond op te wachten. We werden enthousiast begroet en uit het niets kwamen er nog 3 andere mannen aan die hielpen met het brengen van de koffers naar de auto toe. Het was even proppen met de koffers Femke en ik zaten samen achter in. De broer van Solo reed zelf niet maar moest op de schoot van een andere man die op de bijrijdersstoel zat. Een andere man reed de taxi met ons alle er in naar het hotel toe. We reden langs de KFC, de citroen dealer en regelmatig zagen we reclame van de Vodafone. Femke en ik zeiden nog tegen elkaar dat het best wel mee valt met de armoede en dat ze ook gewoon in Ghana de shell hebben om te kunnen tanken.
Al snel kwamen we langs een opgezeten politie controle. De man met de witte blouse waar Oliver bij op schoot zat zei: ‘ oo noo noo, please please ‘ De politie scheen met de zaklamp naar binnen en maakte een gebaar dat we snel door moesten rijden. En werd gelachen in de auto. Schijnbaar maken regels op de weg in Ghana niet veel uit. Maar met z’n 2 op 1 stoel dat is dan toch weer te veel van het goede.
De kamer van het hotel Niagara was redelijk groot, de badkamer was wel wat kleiner maar tot mijn grote opluchting was er een normale wc. Het water dat uit de kraan kwam was niet veel maar voldoende. Het was warm op de kamer vooral benauwd en het had een wat muffe geur. Toen we gedoucht waren en in bed lagen hebben we nog meerdere pogingen gedaan om de airco aan te krijgen maar dit had weinig resultaat. Ineens vond ik het allemaal wat minder leuk en begon er een heimwee gevoel op te komen. Alles hier is anders. Al snel viel ik in slaap al was dat steeds niet voorlang. Om 6 uur in de avond is het donker maar om 6 uur s ‘ochtend schijnt de zon al aardig.
Na het inpakken van de spullen kwam Oliver ons halen voor het ontbijt. Precies om 8 uur zoals we het hadden afgesproken. Wat mij nogal verbaasde. Het ontbijt was zeker niet verkeerd brood dat geroosterd was met een gebakken ei. Hierna regelde Oliver een taxi die ons naar het centrale punt van VIP tour bussen bracht. Dit ligt wat buiten het centrum van Accra af. En dat zie je dan ook wel meteen, de huizen zijn moeilijk huizen te noemen voor Nederlandse begrippen. De wegen veranderen in zandpadjes en het recht van de sterkste geld alleen nog maar meer. Ook ligt de straat soms een hele strook open waar dan leidingen in liggen met een laagje water er in het ruikt niet heel erg uitnodigend. Het voelt onprettig wanneer andere mensen mijn koffer op hun hoofd dragen naar de VIP bus toe om van Accra naar Syunjami te rijden. Vanaf 9 uur zaten we al in de bus en om half 11 kwam er eindelijk beweging. Het is namelijk zo dat een bus pas vertrekt wanneer hij vol is dus je bent het beste af als je de laatste bent.
Het hele idee dat het best nog wel mee zou vallen met Ghana en de armoede viel meteen in stukken uit elkaar. Een andere VIP bus kwam langs ons gereden het laadruim van de koffers stond open en dat trok mijn aandacht. Toen ik de vrouw zag die op een dun kleedje met haar hoofd op een tas er lag te slapen snapte ik waarom. Andere Ghanese keken er na maar hun blik veranderde niet.
Hierna reden we langs veel Ghanese staat gebouwen van het water, elektriciteit of universiteiten. Ook deed ik maar snel me oortjes in want de man die al een uur lang over het geloof praten in de bus was nog steeds niet uitgepraat. De gebouwen van de overheid zien er prima uit, niet zo modern als bij ons maar in vergelijking met alles wat er omheen staat is het geweldig mooi. Naast de zelf gemaakte hutjes langs de weg waar mensen hun spullen verkopen en de geiten die langs de weg lopen valt het mij op dat er norm veel auto’s zijn. Enorm veel busjes waar zeker 10 man in zit, waarvan de deur er nog maar half inzit en de achter deur van de kofferbak bij elkaar wordt gehouden met 5 verschillende aan elkaar geknoopte stukjes touw. Geen enkele auto is hier nieuw of modern. Wat ook zorgt voor werk mogelijkheden want naast auto’s kun je ze ook overal langs de weg laten maken en nieuwe banden kopen.
Verder zijn de vlaktes naast de weg erg groen met veel bananen bomen. Er zijn hier bergen in de verte te zien en de lucht heeft wat donkere wolken afwisselend met stukken blauw. Toch is het niet koud 28 graden. Ineens duikt er in de groene zee van bomen en planten een zelf gemaakt dorpje op. Soms zijn de rode gebouwen van Vodafone huizen geworden. Ik weet verder niet hoe dat precies zit. Het zou kunnen dan het een initiatief is van Vodafone of dat het niet langer meer in gebruik is door Vodafone en dat de bevolking er een huis van heeft gemaakt. Naast Vodafone heb je ook de groene GLO huizen en schuurtjes.
Naast dat er veel auto’s zijn langs de weg en op de weg valt het ook op dat er overal wel een kerk te vinden is.
Het is nu 11:50 Ghanese tijd in ander half uur tijd heb ik al zo veel dingen gezien die indruk maken dat ik mij sterk afvraag wat er nog meer komt in de volgende 5 uur dat we in de bus zitten.
Het mooiste gezicht tot nu toe vind ik het zien van een mama die haar kind in een doek gewikkeld op de rug draagt. Het maakt niet uit of ze arm of rijk zijn overal dragen ze de kinderen het zelfde.
Ik denk dat de kleine houten hutjes die langs de weg staan zo nu en dan bushaltes zijn. Het gekke is ook dat je soms aan de rechterkant van de weg rijd en dan zo ineens rij je links op de baan van het verkeer dat van links kon. Soms staan er lantaarnpalen langs de weg die de kleuren van de Ghanese vlag hebben. Al is dit ook alleen wel in Accra. Langs de gehele weg verkopen de mensen het zelfde bananen, iets wat lijkt op een courget, zelf gemaakte potten en pannen, kleren winkeltjes en nog eens bananen. Zeker steeds 5 van alles achter elkaar.
12:50 Nana buabeng II st.
Net gestopt bij restaurant Linda de enige stop die we hebben. Waar we ons eten voor de avond konden kopen. Al hoewel Oliver koopt en wij zeggen wat we willen. Het was een soort pleintje waar het restaurant van Linda zat, de fruit winkel, broodjes winkel en waar je rijst kon halen. Daar achter stond nog weer een hotel. De reis naar Nsoatre zet zich verder voort. Terwijl het jongetje achter ons steeds stiekem mee kijkt naar wat Femke en ik aan het doen zijn. Ook in Ghana hebben we tolpoortjes.
In de avond kwamen we aan iets voor half 6 de koffers werden door de kinderen gedragen naar het gastenverblijf toe. Waar Naomi al voor ons had gekookt pasta met tomaten saus. Nadat te hebben opgegeten zijn we naar het weeshuis toe gegaan waar ze om 7 uur elke avond bijbel studie hebben. Aan het einde van de bijbel studie zingen ze het liedje ik ga slapen ik ben moe in het Nederlands. Daarna kregen we allemaal vragen en foto’s te zien van de kinderen.
Hierna gingen we terug naar ons eigen verblijf en besloten we de slingers op te hangen. Het ziet er gezellig uit, ook hebben we alle kaarten die we mee hebben gekregen vanuit Nederland vandaan opgehangen boven onze bedden. Daarna hebben we alles uitgepakt.
In de avond gingen we douche maar hadden we koud water. Later kwamen we er achter dat het warme water via een boiler gaat. Die ook wel aanstond maar het alsnog niet deed. Solo heeft iets gedaan en toen deed hij het uiteindelijk wel weer. Toen we in bed lagen hoorden we zo af en toe een harde knal op het dak. Het is ons de hele avond een raadsel geweest wat die knal op het dak steeds is.
Gister avond kwam uit het niets ineens de duizend lichtjes van Accra inzicht. Al lange tijd was er niks anders te zien dan een zwarte leegte vanuit het vliegtuigraam. Het leek op een eindeloze vlakte van witte en gele licht stippen. De shirtjes van Sanne met ons eigen naam er op hadden een leuk effect. De werknemers op het vliegveld probeerde onze namen uit te spreken en waren oprecht zonder zich al te veel op te dringen nieuwsgierig naar wat we komen doen. Zo begonnen korte gesprekken die met een lach steeds tot einde kwamen. Na dat we door de controle waren gekomen was het wachten op de koffers, nog een controle en toen konden we naar buiten toe lopen.
Waar Oliver de broer van Solo ons stond op te wachten. We werden enthousiast begroet en uit het niets kwamen er nog 3 andere mannen aan die hielpen met het brengen van de koffers naar de auto toe. Het was even proppen met de koffers Femke en ik zaten samen achter in. De broer van Solo reed zelf niet maar moest op de schoot van een andere man die op de bijrijdersstoel zat. Een andere man reed de taxi met ons alle er in naar het hotel toe. We reden langs de KFC, de citroen dealer en regelmatig zagen we reclame van de Vodafone. Femke en ik zeiden nog tegen elkaar dat het best wel mee valt met de armoede en dat ze ook gewoon in Ghana de shell hebben om te kunnen tanken.
Al snel kwamen we langs een opgezeten politie controle. De man met de witte blouse waar Oliver bij op schoot zat zei: ‘ oo noo noo, please please ‘ De politie scheen met de zaklamp naar binnen en maakte een gebaar dat we snel door moesten rijden. En werd gelachen in de auto. Schijnbaar maken regels op de weg in Ghana niet veel uit. Maar met z’n 2 op 1 stoel dat is dan toch weer te veel van het goede.
De kamer van het hotel Niagara was redelijk groot, de badkamer was wel wat kleiner maar tot mijn grote opluchting was er een normale wc. Het water dat uit de kraan kwam was niet veel maar voldoende. Het was warm op de kamer vooral benauwd en het had een wat muffe geur. Toen we gedoucht waren en in bed lagen hebben we nog meerdere pogingen gedaan om de airco aan te krijgen maar dit had weinig resultaat. Ineens vond ik het allemaal wat minder leuk en begon er een heimwee gevoel op te komen. Alles hier is anders. Al snel viel ik in slaap al was dat steeds niet voorlang. Om 6 uur in de avond is het donker maar om 6 uur s ‘ochtend schijnt de zon al aardig.
Na het inpakken van de spullen kwam Oliver ons halen voor het ontbijt. Precies om 8 uur zoals we het hadden afgesproken. Wat mij nogal verbaasde. Het ontbijt was zeker niet verkeerd brood dat geroosterd was met een gebakken ei. Hierna regelde Oliver een taxi die ons naar het centrale punt van VIP tour bussen bracht. Dit ligt wat buiten het centrum van Accra af. En dat zie je dan ook wel meteen, de huizen zijn moeilijk huizen te noemen voor Nederlandse begrippen. De wegen veranderen in zandpadjes en het recht van de sterkste geld alleen nog maar meer. Ook ligt de straat soms een hele strook open waar dan leidingen in liggen met een laagje water er in het ruikt niet heel erg uitnodigend. Het voelt onprettig wanneer andere mensen mijn koffer op hun hoofd dragen naar de VIP bus toe om van Accra naar Syunjami te rijden. Vanaf 9 uur zaten we al in de bus en om half 11 kwam er eindelijk beweging. Het is namelijk zo dat een bus pas vertrekt wanneer hij vol is dus je bent het beste af als je de laatste bent.
Het hele idee dat het best nog wel mee zou vallen met Ghana en de armoede viel meteen in stukken uit elkaar. Een andere VIP bus kwam langs ons gereden het laadruim van de koffers stond open en dat trok mijn aandacht. Toen ik de vrouw zag die op een dun kleedje met haar hoofd op een tas er lag te slapen snapte ik waarom. Andere Ghanese keken er na maar hun blik veranderde niet.
Hierna reden we langs veel Ghanese staat gebouwen van het water, elektriciteit of universiteiten. Ook deed ik maar snel me oortjes in want de man die al een uur lang over het geloof praten in de bus was nog steeds niet uitgepraat. De gebouwen van de overheid zien er prima uit, niet zo modern als bij ons maar in vergelijking met alles wat er omheen staat is het geweldig mooi. Naast de zelf gemaakte hutjes langs de weg waar mensen hun spullen verkopen en de geiten die langs de weg lopen valt het mij op dat er norm veel auto’s zijn. Enorm veel busjes waar zeker 10 man in zit, waarvan de deur er nog maar half inzit en de achter deur van de kofferbak bij elkaar wordt gehouden met 5 verschillende aan elkaar geknoopte stukjes touw. Geen enkele auto is hier nieuw of modern. Wat ook zorgt voor werk mogelijkheden want naast auto’s kun je ze ook overal langs de weg laten maken en nieuwe banden kopen.
Verder zijn de vlaktes naast de weg erg groen met veel bananen bomen. Er zijn hier bergen in de verte te zien en de lucht heeft wat donkere wolken afwisselend met stukken blauw. Toch is het niet koud 28 graden. Ineens duikt er in de groene zee van bomen en planten een zelf gemaakt dorpje op. Soms zijn de rode gebouwen van Vodafone huizen geworden. Ik weet verder niet hoe dat precies zit. Het zou kunnen dan het een initiatief is van Vodafone of dat het niet langer meer in gebruik is door Vodafone en dat de bevolking er een huis van heeft gemaakt. Naast Vodafone heb je ook de groene GLO huizen en schuurtjes.
Naast dat er veel auto’s zijn langs de weg en op de weg valt het ook op dat er overal wel een kerk te vinden is.
Het is nu 11:50 Ghanese tijd in ander half uur tijd heb ik al zo veel dingen gezien die indruk maken dat ik mij sterk afvraag wat er nog meer komt in de volgende 5 uur dat we in de bus zitten.
Het mooiste gezicht tot nu toe vind ik het zien van een mama die haar kind in een doek gewikkeld op de rug draagt. Het maakt niet uit of ze arm of rijk zijn overal dragen ze de kinderen het zelfde.
Ik denk dat de kleine houten hutjes die langs de weg staan zo nu en dan bushaltes zijn. Het gekke is ook dat je soms aan de rechterkant van de weg rijd en dan zo ineens rij je links op de baan van het verkeer dat van links kon. Soms staan er lantaarnpalen langs de weg die de kleuren van de Ghanese vlag hebben. Al is dit ook alleen wel in Accra. Langs de gehele weg verkopen de mensen het zelfde bananen, iets wat lijkt op een courget, zelf gemaakte potten en pannen, kleren winkeltjes en nog eens bananen. Zeker steeds 5 van alles achter elkaar.
12:50 Nana buabeng II st.
Net gestopt bij restaurant Linda de enige stop die we hebben. Waar we ons eten voor de avond konden kopen. Al hoewel Oliver koopt en wij zeggen wat we willen. Het was een soort pleintje waar het restaurant van Linda zat, de fruit winkel, broodjes winkel en waar je rijst kon halen. Daar achter stond nog weer een hotel. De reis naar Nsoatre zet zich verder voort. Terwijl het jongetje achter ons steeds stiekem mee kijkt naar wat Femke en ik aan het doen zijn. Ook in Ghana hebben we tolpoortjes.
In de avond kwamen we aan iets voor half 6 de koffers werden door de kinderen gedragen naar het gastenverblijf toe. Waar Naomi al voor ons had gekookt pasta met tomaten saus. Nadat te hebben opgegeten zijn we naar het weeshuis toe gegaan waar ze om 7 uur elke avond bijbel studie hebben. Aan het einde van de bijbel studie zingen ze het liedje ik ga slapen ik ben moe in het Nederlands. Daarna kregen we allemaal vragen en foto’s te zien van de kinderen.
Hierna gingen we terug naar ons eigen verblijf en besloten we de slingers op te hangen. Het ziet er gezellig uit, ook hebben we alle kaarten die we mee hebben gekregen vanuit Nederland vandaan opgehangen boven onze bedden. Daarna hebben we alles uitgepakt.
In de avond gingen we douche maar hadden we koud water. Later kwamen we er achter dat het warme water via een boiler gaat. Die ook wel aanstond maar het alsnog niet deed. Solo heeft iets gedaan en toen deed hij het uiteindelijk wel weer. Toen we in bed lagen hoorden we zo af en toe een harde knal op het dak. Het is ons de hele avond een raadsel geweest wat die knal op het dak steeds is.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
